Merhaba Arkadaşlar;
Aylardır suren ve çoğu zaman unuttuğum, bıraksam mı diye düşündüğüm blog maceramın belki de en güzel kısmına gelmiş bulunmaktayım. Okul, kütüphane ve ev üçgeninde sıkışıp kaldığım şu günlerde yurtdışı çıkış sürecini anlatmak beni tekrardan o günlere götürerek o heyecanı ve stresi yeniden yaşamamı sağladı.
Bunu okurken arka fonda size eşlik etmesi adına Yan Tiersen'in Amelie filmi için bestelediği soundtrack'ı paylaşıyorum.
https://www.youtube.com/watch?v=7wCLK9iOPDw
Yurtiçi dil kursu sürecinde IELTS sınavına girmiş ve 5,5 almıştım. Bir aylık güzel bir çalışmayla yeniden sınava girdim ve sonuçları bekleme moduna geçmiştik. Sınıfça sınava girmiştik ve hepimizde bir gerginlik ve bitecek olan yurtiçi dil kursundan dolayı ayrılığın verdiği bir hüzün vardı. Aylardır beraberdik ve kimselerin anlayamadığı bu süreçte birbirimizin en büyük destekçisiydik. Kurs bitmişti ve ayrılık hakkaten zor olmuştu. Hepimiz dünyanın çeşitli yerlerine dağılacaktık ve birbirimizle belki bir daha yıllar yıllar sonra görüşecektik. Kurs bitti ve üç gün sonraki Kurban Bayramı için memlekete dönmüştüm. Ertesi gün açıklanacak olan IELTS sonuçlarını büyük merakla bekliyor ve stresten kendimi yiyordum. Alamazsam aylarca evde bekleyecek ve tekrardan çalışmalara başlayacaktım. Cuma sabahı oldu ve sonuçlar açıklanmıştı. Stresten adımı soyadımı yanlış yazıyordum. Sonuç ekranı geldiğinde ekranda yer alan "Overall 6" ibaresini görünce hayat benim için ayrı bi güzelleşmişti. Kimseciklerin olmadığı evde kendi kendime koşup bağırıp zıplıyor ve taklalar atıyordum. Aldım ya sonunda diye bağırırken, arefe günü şeker toplamaya gelen her çocuğa tabağı komple boşaltıyordum. İşte böyle bir heyecandı ve şu an bile yazarken gülümseme hiç gitmiyor yüzümden.
Peki bundan sonra nolacaktı? Bayram bitmiş ve aileme ve kendime yaşattığım çifte bayramdan sonra oturup düşünme ve planlar yapma zamanıydı. Hayatımda hiç şehir dışına çıkmadan üniversiteyi İstanbul'da okumaya hak kazandığım zaman gelen hüzün gene çökecek miydi? Bu sefer kararlıydım. Hayır. Çünkü bu yolu çok araştırmış ve kendi rızamla girmiştim. Böylesine bir yolu seçip neden ayrılık hüzünü yaşayayım ki? Artık planlar yapma ve hayallere bir adım daha yaklaşma zamanıydı. 19 yaşında Anadolu'nun bağrından kopup İstabul'a eğitim için giderken "Ben burada napacağım tek başıma" diye düşünürken, şimdi dünyanın bir ucuna ABD'ye gidecektim. Hiç hayalimden dahi geçmezdi ama şu an bile şu cümleleri yazarken o tuhaflığı yaşıyorum.
Sonuçlar açıklandıktan sonra hemen sonucumu REBUS sistemine yüklemiş ve yurtdışı dil okulu seçimleri için beklemeye başlamıştım. Neresi açılacak, nereye gideceğim ve en önemlisi nerede kalacağım herşey gizemini koruyordu benim için.
Bir sonraki yazımda yurtdışı dil okulu seçimleri, pasaport alım süreci ve konaklama hakkında bilgi vereceğim.
Okuduğunuz için teşekkürler.
Saygılarımla.